Waarschijnlijk ben je wel op de hoogte van enkele verschillen tussen Brits-Engels en Amerikaans-Engels. Uitspraak en spelling zijn de meeste opvallende verschillen, maar ook de woordenschat kan in alledaagse situaties flink uiteen lopen. Zo koop je in de Britse supermarkt een ‘courgette’ en een ‘aubergine’, terwijl je in de VS een ‘zucchini’ en een ‘eggplant’ afrekent bij de kassa. Waar je in Engeland met je ‘trainers’ over de ‘pavement’ loopt, stap je in Amerika met je ‘sneakers’ over de ‘sidewalk’ terug naar huis. In dit artikel vertellen we je hoe en waarom deze verschillen zijn ontstaan.
De Amerikaans-Engelse spelling komt volgens veel mensen vaak simpeler over dan de Brits-Engelse spelling. Amerikanen laten soms letters weg of schrijven een woord fonetisch: Colour wordt color en in plaats van centre is het center. Hierdoor ontstaan wel eens wrijvingen tussen Amerikanen en Britten. Beide zijn doorgaans van mening dat hun dialect de correcte of betere versie van het Engels is. Zo vindt onze Amerikaanse collega Edith het bijvoorbeeld jammer dat de Britse spelling wereldwijd vaak als de ‘correcte’ manier wordt beschouwd; beide dialecten zijn natuurlijk correct in de juiste context. Onze Britse collega Miles daarentegen vindt het niet meer dan terecht dat de Britse spelling als de ‘correcte’ wordt gezien, het is immers de oorspronkelijke taal. Interessant is het feit dat dit gevoel van superioriteit ook de basis vormde van de huidige Amerikaanse spelling. Een van de invloedrijkste verantwoordelijke hiervoor is de Amerikaanse nationalist Noah Webster.
Noah Webster, een Amerikaanse Lexicograaf en auteur is hoofdzakelijk bekend van zijn in 1828 gepubliceerde woordenboek ‘An American Dictionary of the English Language’. Webster vondde Amerikaanse normen en waarden superieur aan Europese waarden. Een van zijn ergernissen was de Engelse taal, die in zijn ogen verpest was door de Britse aristocratie. Om het onderwijs te verbeteren en het Engels te ‘redden’ ontwikkelde hij spelling- en grammatica schoolboeken die uiteindelijk door de hele Verenigde Staten in de schoolbanken gebruikt werden . In 1806 bracht hij zijn eerste woordenboek uit. Daarna begon hij zijn werk aan het tweede woordenboek dat uiteindelijk in 1828 gepubliceerd werd. Een groot deel van de aangepaste spelling is hier voor het eerst officieel in vastgelegd en is tot op heden in gebruik in het Amerikaans-Engels. Toen Webster in 1843 overleed kochten de gebroeders George en Charles Merriam de rechten van ‘An American Dictionary of the English Language’ op, en zo was het wereldberoemde Merriam-Webster woordenboek geboren.
In Websters spellingsboek, de ‘Blue-backed speller’, evenals in de woordenboeken die hij later schreef, is de oorsprong van veel fonetische aanpassingen van de Engelse taal te vinden. Voorbeelden als humor en centimeter in plaats van humour en centimetre, welke overigens als alternatieve spellingen al bekend waren, werden zo standaard in de taal. Daarnaast veranderde hij ook enkele achtervoegsels. De -ce werd -se, wat leidde tot defense en offense in de Amerikaanse spelling. Woorden als normalise paste Webster aan naar normalize. Ook werd door Webster de dubbele L in bijvoorbeeld travelling en counsellor weg gelaten.
Helaas voor Webster zijn niet al zijn aanpassingen succesvol toegepast. Zijn voorstel voor het woord masheen in plaats van machine is nooit aangeslagen bij het Amerikaanse publiek. Noahs voorstel voor spunge in plaats van sponge (Nederlands: spons) was ook niet succesvol terwijl zijn lunge wel het Britse longe (een plotselinge voorwaartse beweging) heeft vervangen. De reden voor het falen van spunge is niet met zekerheid te zeggen, maar volgens de huidige versie van Merriam-Webster kan dat komen omdat het woord sponge terug te leiden is tot het oud Engels en het klassieke Griekse woord spongia, terwijl lunge pas enkele tientallen jaren bestond in de Engelse taal.
Deze mislukte pogingen nemen niet weg dat Webster met veel succes zijn visie op de spelling in de Engelse taal heeft kunnen verwezenlijken. Websters culturele superioriteitsgevoel en verlangen voor het aanpassen van de spelling hebben ervoor gezorgd dat de Merriam-Webster woordenboeken tegenwoordig dé belangrijkste autoriteit op het gebied van Amerikaans-Engelse spelling en vocabulaire is.
