Uit welke vormen van ondertiteling kan ik kiezen voor mijn video’s?
Heb je vanmorgen nog even snel je socials gecheckt? Of gisteravond een serie gebinged op Netflix of HBO? Dan kan het bijna niet anders dan dat je gebruik hebt gemaakt (bewust of onbewust) van ondertitels of closed captioning. De ondertitels zijn de tekst onder aan video-, film- en televisiebeelden. Eigenlijk dus de vertaling van dat wat er gezegd wordt. Closed captioning – ook wel gesloten ondertiteling genoemd – wordt vaak verward met ondertitels, en ondanks dat het er inderdaad behoorlijk op lijkt, zijn er toch duidelijke verschillen. Maar wat zijn dan die verschillen?
Alle verschillen op een rijtje
Het belangrijkste verschil is dat de closed captioning geen vertaling is van de gesproken tekst, in tegendeel zelfs: de closed captioning geeft precies dat weer wat er gezegd wordt. Daarnaast kan de kijker er bij closed captioning voor kiezen om deze in- of uit te schakelen bij het kijken van de video. Bij YouTube is dit bijvoorbeeld het CC-knopje onderaan het scherm. Dit is bij ondertitels niet mogelijk, omdat deze in de video worden gebrand, waardoor ze dus ‘vast’ zitten aan het beeld. Nog een ander belangrijk verschil tussen beide is dat ondertitels alleen de – vertaalde – gesproken tekst weergeven. Closed captioning geeft naast de gesproken tekst, ook de geluidseffecten en de muziek die op dat moment te horen is weer. Denk bijvoorbeeld aan het kloppen op de deur of dat onheilspellende muziekje vlak voordat de slechterik tevoorschijn komt, waardoor de jumpscare (zo erg schrikken dat je bijna van de bank af stuitert) nog groter is!
Schitteren door afwezigheid
Maar ondertitels en closed captioning zijn niet de enige smaken van het ondertitelbuffet. Er is nog een andere smaak die nog niet besproken is. Eentje die vrij veel gebruikt wordt, maar in Nederland een stuk minder bekend is: en dat is dubbing, oftewel nasynchronisatie. Hierbij wordt de gesproken taal vervangen door dezelfde tekst in een andere, gesproken taal. Ook hierbij zijn er verschillende soorten te onderscheiden: lipsynchronisatie, commentaarvertaling, en voice-over.
Lipsynchronisatie
Lipsynchronisatie komt vooral in Duitsland en Frankrijk veel voor. De originele stemmen worden overgenomen door stemacteurs, waarbij de originele taal vervangen wordt door de taal van de doeltaal. In Nederland zien we dit vooral veel bij kinderprogramma’s. Omdat jonge kinderen de ondertitels nog niet kunnen lezen, is het voor hen de perfecte manier om het programma te kunnen begrijpen. Maar vergis je niet, lipsynchronisatie is een complex vertaalproces, omdat niet alleen de tekst vertaald en gelokaliseerd moet worden, maar de vertaling ook gelijk moet lopen met de mondbewegingen van de acteur.
Commentaarvertaling
Bij commentaarvertaling wordt alleen de gesproken taal van de verteller buiten het beeld vervangen. Dit gebeurt veel bij realityprogramma’s zoals ‘Masterchef’ of ‘De grote verbouwing Australië’. Een stuk minder complex dus, omdat je geen rekening hoeft te houden met de mondbewegingen van de acteur, maar het is nog steeds een tijdrovend klusje, omdat de vertaling wel moet aansluiten bij de beperkte tijd die je tot je beschikking hebt.
Voice-over
Bij voice-over wordt de stem van de spreker nagesynchroniseerd terwijl de oorspronkelijke spreker nog steeds te horen is op de achtergrond. Deze techniek wordt veel gebruikt bij documentaires of true-crime programma’s. Het zijn vaak korte stukken waarbij dit gebruikt wordt, want voor lange stukken film of documentaire is deze methode minder geschikt omdat het horen van twee stemmen al snel als storend wordt ervaren.